2010/01/31

کوره راه تنهایی


امروز دوستم رو ناراحت کردم.
میخواستم بزنم تو گوش خودم. غرور نداشتم. ولی خیلی سخت بود.
ما ایرانی ها (شایدم ما زمینی ها) وقتی از کسی تعریف میکنیم تو جمع؛ همه با هم تایید میکنن و طرف رو تا مرز خدایی بالا می بریم. و برعکس وقتی کسی قرار باشه تو جمع ازش انتقاد بشه. دیگه چیزی ازش نمی مونه!
مصی جان ببخشید.


+ این آهنگ الان بهترین حس رو میده به آدم:
Sorry Seems To Be The Hardest Word
یکی از کار های قوی Elton john آهنگ ساز ملکه ی انگلستان

+احساس میکنم دارم یه راهی رو غلط میرم. اعتقاد دارم خدا مجازات نمیکنه بلکه مانع میذاره که به بیراهه نری.
موانع زیاد شدن.
خدایا کمکم کن!

3 comments:

بهار said...

سلام ...
بیگانه ی ما چه هیاهویی به پا کرده...
انگار خبریه تو دلش....
ازون خبرا که خیره و نشون از پیشرفته

Anonymous said...

مانع رو راست میگی.

نقد شدن تو جمع رو دوست ندارم. چون فقط با لبخند به آدما نگاه می کنم و باقی قضایا...!

بهار said...

آخه من نمیدونم کی به تو این همه جزئیاتو میگه؟!حس میکنم عاشق جزئیاتی نه
؟