وای برمن!

خسته ام.
من که از اینا نمره ام بیشتر بود؟
آقای م من صلاح دونستم شما یکبار دیگه این درس رو بگذرونی.


برای بار دوم یکی از درس های سازه ایم رو افتادم. در حالی که هر دوبار نمره ام از 12 هم بیشتر بود.


دیشب 100ومین آمپولم رو زدم.
یک ساله که دارم با MS زندگی میکنم. تموم سرنگ های خالیم رو نگه داشتم.
هیچ خللی در روحیه ام وارد نشده. زندگی بهتری دارم.
امروز بعد از فشار عصبی ای که این استاد عوضی بهم وارد کرد تصمیم گرفتم
این آهنگ رو (همین که این زیره) برای شب عروسیم بذارم.

+نمی دونم کدوم شخصیت تو کدوم فیلم بود که چون عاشق هر کس میشد. طرف میمرد.
سلینجر هم مرد... هی مرد! تازه داشتم عاشقت میشدم. بی جنبه ای ها!
هرچند خودت دوس نداشتی کسی سراغت بیاد. تو هم برو به لیست
اونایی که باید بعد مرگ برم سراغشون.

کوره راه تنهایی

امروز دوستم رو ناراحت کردم.
میخواستم بزنم تو گوش خودم. غرور نداشتم. ولی خیلی سخت بود.
ما ایرانی ها (شایدم ما زمینی ها) وقتی از کسی تعریف میکنیم تو جمع؛ همه با هم تایید میکنن و طرف رو تا مرز خدایی بالا می بریم. و برعکس وقتی کسی قرار باشه تو جمع ازش انتقاد بشه. دیگه چیزی ازش نمی مونه!
مصی جان ببخشید.


+ این آهنگ الان بهترین حس رو میده به آدم:
Sorry Seems To Be The Hardest Word
یکی از کار های قوی Elton john آهنگ ساز ملکه ی انگلستان

+احساس میکنم دارم یه راهی رو غلط میرم. اعتقاد دارم خدا مجازات نمیکنه بلکه مانع میذاره که به بیراهه نری.
موانع زیاد شدن.
خدایا کمکم کن!